« เมื่อ: พฤษภาคม 29, 2015, 06:57:21 am »
ธรรมะเปิดโลก วันที่ 29 พฤษภาคม 2558
ตอนที่ 42 **อธิษฐานบารมี**
ในเช้าของวันนี้ เมื่อข้าพระพุทธเจ้าได้เข้าเฝ้านอบน้อมต่อองค์พระบิดา พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านแล้วนั้น พระองค์ท่านได้ทรงเมตตาแสดงธรรมกลับมา กับพวกเราทั้งหลาย ดังนี้ว่า
- - - -
ลูกทั้งหลายเอ๋ย.. การที่เราได้ตั้งจิตอธิษฐานสิ่งใดสิ่งหนึ่ง การที่เราได้อธิษฐานว่าจะทำสิ่งใด หรือจะทำเพื่อให้ก่อเกิดอะไร
การที่เราได้อธิษฐานไปเช่นนั้น-- ก็เหมือนเรานั้น..ได้ตั้งจุดมุ่งหมายไว้ให้แก่ตนเอง
*อธิษฐาน* เป็นสิ่งที่ทำให้เรามีจุดมุ่งหมายในตนเองว่า “เราจะทำอะไร เพื่อให้ก่อเกิดความสำเร็จ “
-- เป็นเส้นชัยที่เราจะเดินไป ให้ถึงในจุดนั้น--
การตั้งจิตอธิษฐานก็เป็นแรงจูงใจอีกแบบหนึ่ง ที่จะทำให้เรานั้น มีพลังในการที่จะเดินไปให้ถึงตรงจุดนั้น แม้ว่าเราจะเจอกับอุปสรรคมากมาย แม้ว่าเราจะเจอกับปัญหากีดขวางเยอะแยะเหลือเกิน-- แต่เราก็จะยังมุ่งมั่นตั้งใจ เดินไปตามทางที่เราควรจะไป สิ่งที่เราควรจะทำ.. เพื่อให้สำเร็จตามที่เราได้ตั้งจิตอธิษฐานเอาไว้
ลูกทั้งหลายเอ๋ย.. การที่เรานั้นได้มีความตั้งมั่นว่าเราจะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดยการตั้งจิตอธิษฐานเป็นขั้นๆไป
ก็เหมือนการที่เราได้บอกตนเองว่า จะเดินไปให้ถึงดอยลูกนั้น..
เมื่อถึงดอยลูกนั้นแล้ว ก็ตั้งใหม่ว่า จะเดินไปให้ถึงดอยลูกโน้น...
ก็เป็นแรงจูงใจให้เราเดินต่อไปได้ -- แม้จะเหนื่อย แม้จะท้อ แม้จะต้องเผชิญกับอะไรก็ตาม --
เช่นเดียวกับการที่เราตั้งจิตว่า เรานั้นจะตั้งใจรักษาศีล 5 ให้บริสุทธิ์ เพื่อเราจะได้เป็นอริยบุคคล ขั้นที่ 1
เราก็มุ่งมั่นตั้งใจ รักษาศีล 5 ให้บริสุทธิ์ แล้วเราก็คว้ารางวัลของการเป็นอริยบุคคลขั้นที่ 1 มาให้เรานั้นได้ครอบครอง คือ จิตของเราได้เลื่อนภูมิ จากความพยายาม จากแรงที่เราได้ตั้งมั่น ได้สร้าง ได้ทำ ด้วยคำอธิษฐานนั้น
... ก็สามารถนำพาเรา ไปให้ถึงจุดนั้นจนได้…
การที่เราถึงจุดที่ 1 แล้ว เราก็เริ่มใหม่ อธิษฐานใหม่ ถึงจุดที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 ต่อไปเรื่อยๆ
บางที ก็จะได้ในชาตินี้
บางทีได้ไปอยู่ในจุด 2 จุดแล้ว.. ก็รอชาติหน้า ก็กลับมาใหม่
แต่หากว่าเราได้มีความมุ่งมั่นตั้งใจแล้ว ย่อมสำเร็จในที่สุด เพราะบุญ และวิบากกรรม คือความชั่วนั้น สามารถสั่งสมตามข้ามภพ ข้ามชาติได้
ความชั่ว ถ้าเราทำไว้ ถึงแม้เราจะไปเกิดอยู่ในชาติใด ภพใด จะไปเกิดเป็นใครก็ตาม
ความชั่วนั้นก็จะตามเราไป เพราะคนที่ตาย คือ กายหยาบเท่านั้น ไม่ใช่จิต --จิตนั้นยังคงเดินทางต่อ--
เช่นเดียวกัน การที่เราตั้งความแน่วแน่ในการอธิษฐานว่า “ฉันขอตั้งจิตอธิษฐาน จะทำให้ได้” เช่นนั้น หรือเช่นนี้ ย่อมทำให้เราสั่งสมความดี ไปในภพในชาติต่างๆ จนกว่าจะถึงจุดนั้นที่เราได้อธิษฐานเอาไว้
เช่นเดียวกับ *องค์พระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์* ที่ได้ตั้งจิตอธิษฐานว่าจะมาเป็นโพธิสัตว์ ว่าจะมาเป็นผู้นำทางดวงจิตออกจากกองทุกข์ มาเป็นองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในยุคใดยุคหนึ่ง ในภพในชาติต่างๆ ก็จะมีการร่วมพลัง ร่วมแรงของตนเองในการสร้างคุณงามความดี สั่งสมบารมีมา
** เพื่อเป็นสิ่งที่มาค้ำหนุนตน // เพื่อไปถึงสิ่งที่ตนนั้นได้อธิษฐานเอาไว้ **
ลูกทั้งหลายเอ๋ย.. ฉะนั้น การตั้งจิตอธิษฐานนั้น ก็เป็นสิ่งที่จะนำพาเราไปให้จนถึงในจุดนั้น เป็นสิ่งที่จะได้มาด้วยการทดสอบบารมีของเรา จนถึงจุดหนึ่งที่เราทำได้ ไปได้ เราก็จะได้รับความสำเร็จ // รับชัยชนะในการที่เราได้ประพฤติ ปฏิบัติ ตามคำอธิษฐาน
*คำอธิษฐาน* นี้ ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรา..
มีความอดทน
มีขอบเขตในการทำดี
มีจุดมุ่งหมายในชีวิต
บางครั้งการที่เราไม่ได้ตั้งจิตอธิษฐาน ว่าจะไปให้ถึงจุดนั้น หรือจุดนี้ หากว่าเราเดินไปๆ พอเหนื่อยเข้า
อาจจะเกิดการนั่งลง ไม่เดินต่อ
อาจจะทำให้เราไม่ไปต่อ
หากว่าเรานั้น เจออุปสรรค เจอปัญหาต่างๆ เราอาจจะหยุดอยู่แค่ตรงนั้น...
อาจทำให้เราไปไม่ถึงจุดมุ่งหมาย เป้าหมายอย่างแท้จริง
จึงมี *อธิษฐานบารมี* เป็นสิ่งที่จะเป็นแรงจูงใจ เป็นกรอบในการที่เราจะทำความดี เพื่อให้เรานั้นจะได้มีความมุ่งมั่น // ตั้งใจ ทำในสิ่งที่เราจะทำ
ลูกทั้งหลาย.. หากว่าเรารักษาสัจจะบารมีของการมีสัจจะนั้น เต็มแล้ว คือ ไม่บกพร่องในการมีสัจจะ
หากว่าเราได้ตั้งจิตอธิษฐานในสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปแล้ว เราย่อมได้รับความสำเร็จ
เพราะบุคคลที่มีสัจจะบารมี หากเขาได้ตั้งมั่นอธิษฐานในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แล้ว เขาก็จะทำให้คำอธิษฐานของเขานั้น กลับกลายเป็นจริง ด้วยความมีสัจจะของตัวของเขานั้นเอง
ลูกทั้งหลายเอ๋ย.. จงฝึกฝนตนให้มีสัจจะ และตั้งมั่นในคำอธิษฐาน.. เพื่อลูกนั้นจะได้พบกับความพ้นทุกข์ อย่างแท้จริง
คนเราเกิดมา ทุกคนมีเวลาไม่เท่ากัน ทุกคนมีบุญ- มีบารมีที่สั่งสมมาแตกต่างกัน
เราอย่ามัวไปสนใจคนนั้น คนนี้เลย
-- ให้ดูที่ตัวของเรา ว่าเรามีจุดมุ่งหมายในการเกิดมาครั้งนี้แล้วหรือยัง
-- ให้ดูที่ตัวของเราว่า เรามีอะไรที่เราจะต้องทำแล้ว หรือเปล่า
อย่าปล่อยให้ชีวิตกลับกลายเป็นเรื่องไร้สาระไปวันๆ จมอยู่ ทุกข์อยู่ เร่าร้อนอยู่ คลุกอยู่กับดินกับทรายไปวันๆเลยลูกเอ๋ย.. กว่าจะเกิดมาเติบโตได้ กว่าจะมีวันนี้ได้ เวลานั้นหมดไปมากมาย ทรัพย์สิน ข้าวของเงินทอง น้ำพักน้ำแรงของผู้ที่เป็นบิดามารดานั้นหมดสิ้นไป ไม่รู้เท่าไหร่
ฉะนั้น จงอย่าปล่อยตน ให้ล่องลอยอยู่ในอากาศโดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมาย ในการทำความดีเลย
จงลุกขึ้นมารักษาศีล ตั้งจิตอธิษฐาน...
** ทำคุณงามความดี สร้างสิ่งที่ดี ไว้ให้แก่จิตของตน
** ทำสิ่งที่ดีตอบแทนคุณของพ่อแม่
** ทำสิ่งที่ดี เพื่อให้เรานั้นไม่เสียชาติเกิด ในการเกิดมาครั้งหนึ่งเถิด
โลกมนุษย์ เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้ มีกาลเวลาของเราที่ตั้งอยู่ และเราก็จะดับไป
โลกเขาก็ยังคงดำรงต่อ ตามเหตุปัจจัยของเขา
เราตายไป กลับมาเกิดแล้ว 3 ครั้ง 4 ครั้ง โลกก็ยังเป็นโลกอยู่เช่นเดิม
อย่าไปหลงอยู่กับเขาเลย
** โลกใบนี้ เขามีไว้ให้ทุกคนสร้างคุณงามความดี สร้างสิ่งที่ดีค้ำหนุนจิตแห่งตน**
จงถอดถอนตนจากการลุ่มหลงในโลกเถิด...
ทุกข์ไป ก็เท่านั้น
ลุ่มหลงไป ก็เท่านั้น
จงอย่ามัวแต่เอาความสุขมาขวางกั้น การสร้างความดีเลย
เพราะว่าตนนั้นลุ่มหลงอยู่กับความสุขในทางโลก จึงไม่ยอมสร้างความดี...
จงอย่าเอาความทุกข์ในทางโลก มากีดขวางการทำดีเลย
จมอยู่ ทุกข์อยู่ คลุกอยู่กับความทุกข์นั้น จนตนไม่ยอมสร้างความดี
สิ่งเหล่านั้น ทั้งดีและชั่ว ทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดี ความสุขและความทุกข์ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรานั้น...
ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งสมมุติทั้งนั้น/
ล้วนแล้วแต่เป็นเหตุ เป็นสิ่งที่มาสอบจิตของเรา สอบความลุ่มหลงยึดติดในโลก ทั้งนั้นเลย ...
จงลืมตาเถอะลูกเอ๋ย อย่ามัวแต่หลับหูหลับตา ปล่อยให้เวลาผ่านไปวันๆเลย
จงรีบลืมตาขึ้นมา ก่อนที่เวลานั้นจะหมดไป …
มัวแต่ไปสนใจ มัวแต่ไปจมกับความลุ่มหลงทำไม ลูกเอ๋ย..
จงลุกขึ้นมาเถิด …
\\ หันหน้าเข้าทำความดี
\\ หันหน้าเข้าการรักษาศีลธรรม
\\ หันหน้าเข้าสู่การ ตั้งสัจจะบารมี-อธิษฐานบารมี
< เพื่อตนจะได้มีจุดมุ่งหมายแก่ชีวิตของตน..อย่างแท้จริง >
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่เราตั้งสัจจะบารมี ในทางธรรมว่า ฉันจะทำให้ภูมิจิตของฉัน ถึงระดับตรงนี้ ระดับตรงนั้น
อริยบุคคลขั้นที่ 1 ที่ 2 ที่ 3 ที่ 4
ยิ่งเฉพาะอธิษฐานบารมีในด้านของการประพฤติ ปฏิบัติ ในทางพ้นทุกข์แล้ว > ก็ยิ่งจะช่วยจิตเราให้พ้นทุกข์ได้
ลูกทั้งหลายเอ๋ย..
จงหันหน้าเข้าสู่การมีเป้าหมาย ในความพ้นทุกข์เถิด เพราะนั่นจึงจะเป็นทางพ้นทุกข์อย่างแท้จริง...
จงอย่ามัวแต่จมอยู่กับในทางโลก ในสิ่งสมมุติ ยึดติด ลุ่มหลง จมอยู่ในกองทุกข์
ตั้งเป้าไว้ว่าจะได้อย่างนั้นอย่างนี้เลย เพราะสิ่งเหล่านั้น …
ถึงแม้จะได้มา ก็ไม่ได้จริง
ถึงแม้จะไม่ได้มา ก็เกิดแค่ความทุกข์กับเรา
ทุกอย่างมีเหตุของมัน ที่ซ่อนเงื่อนอยู่ในนั้นอยู่แล้ว
จริงๆแล้ว ทุกอย่างดลบันดาล เกิดขึ้นได้ ด้วยบุญบารมี
หากว่าเราดิ้นหา วุ่นอยู่กับทางโลก ไม่ยอมสร้างบุญ สร้างบารมี
-- บารมีไม่เกิด สิ่งใดเล่าจะเกิดขึ้นกับเรา --
ลูกทั้งหลายเอ๋ย.. จงสร้างความดีเถิด
ความดี // สิ่งที่ดี สิ่งที่จิตเรานั้นจะนำไปได้ คือ *ความดี* เท่านั้น
จงอย่าทุกข์ // อย่าจมอยู่ ในป่าลึกแห่งนี้เลย...
มันเป็นเหตุที่ทำให้เราหลงอยู่ในป่า - จมอยู่ป่า - ทุกข์อยู่ในป่านี้
เราจงสร้างความดี เพื่อออกไปจากป่าลึกแห่งนี้ ที่ทำให้เราวนอยู่เช่นนี้เถิด…
ความทุกข์ คู่อยู่กับโลก
การที่ลูกนั้นยังอยู่กับโลก หรือจะพ้นทุกข์ได้
-- หาทางออก ด้วยแรงอธิษฐานว่าตนนั้น “จะทำให้ตนเลื่อนภูมิจิต” สูงใส่อยู่ระดับใด
เพื่อความพ้นทุกข์เถิด --
สาธุ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: พฤษภาคม 29, 2015, 04:43:08 pm โดย thanapanyo »
บันทึกการเข้า
