« เมื่อ: กรกฎาคม 16, 2016, 07:16:36 am »
(ถอดความจากคลิป)
พุทธโอวาทกึ่งพุทธกาล วันที่ 16 กรกฎาคม 2559
ตอนที่ 7 ** สิ่งที่ต้องเรียนรู้**
+ +
เมื่อพระยาธรรมิกราชได้เข้าเฝ้านอบน้อมต่อองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธองค์ได้ทรงแสดงธรรมดังนี้ว่า…
- - - -
พระยาธรรมเอ๋ย.. การที่เรารู้ตื่นอยู่ตลอดเวลา ว่าตอนนี้เราทำอะไรอยู่ ตอนนี้เราเป็นอะไรอยู่
.. ทำดีก็รู้ว่าทำดีอยู่ และพิจารณาในการทำดีนั้น ให้เข้าใจในสิ่งที่ทำ -- เข้าใจแล้วก็วางในสิ่งที่ทำ
.. การที่เรายังทำในสิ่งที่ไม่ค่อยดีอยู่ ก็ให้รู้ตัว ว่าเรากำลังทำในสิ่งที่ไม่ค่อยดีอยู่
จงพิจารณาในสิ่งนั้นให้เข้าใจ ว่าทำไม เพราะอะไรจึงยังทำอยู่ ...
หากจะแก้ไขต้องแก้ไขอย่างไร แล้วจงวาง ++
พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้รู้ตื่นอยู่ตลอดเวลา ว่าบัดนี้ตนดีหรือชั่ว ตนทำอะไรอยู่ เพื่ออะไร
ทำทำไม เพราะอะไรนั้น.. ก็ถือเป็นบุคคล ที่ใช้ได้เลยทีเดียว
ฉะนั้น ลูกเอ๋ย..
จงตั้งใจศึกษา เรียนรู้ กับสิ่งทั้งหลายที่ผ่านเข้ามา - ด้วยความรู้ตื่นอยู่ตลอดเถิด
จงตั้งใจศึกษา ให้เข้าใจกับสภาวธรรมต่างๆทั้งหลาย ในทุกสิ่งที่ตนยังทำอยู่เถิด
จงตั้งใจศึกษา พิจารณาให้ถี่ถ้วน ให้แตกฉาน - ในทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาเถิด
บัดนี้ ลูกนั้น..เปรียบเสมือนกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่มีข้อสอบเยอะแยะมากมายอยู่ในตัวลูก ให้ต้องสอบเรื่อยๆไป เปรียบเสมือนกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่เขียนคำถามไว้เยอะแยะมากมาย เพื่อรอคำตอบ
... ลูกจงหาคำตอบไปเรื่อยๆเถิด
สิ่งที่ถูกเข้ามา ก็จงหาสิ่งที่ถูกนั้นให้เจอ ว่าเพราะอะไร ซ่อนอะไรอยู่ในความถูกนั้น..
สิ่งที่ผิดเข้ามา ก็จงรีบเร่งแสวงหาให้เจอ - ว่าอะไรซ่อนอยู่ในสิ่งที่ผิดนั้น
ให้รู้ผิดรู้ถูก และรู้สลายผิดสลายถูก
ลูกเอ๋ย.. บัดนี้กายของลูก จิตของลูก ใจของลูก ความคิด สิ่งที่เผชิญผ่านพ้น -- ล้วนแล้วแต่เป็นโรงเรียนดีๆ ให้ลูกต้องเรียน ต้องศึกษาไป
จงตั้งใจศึกษาไปเรื่อยๆก็พอ…
ลูกเอ๋ย.. อย่าคิดมากเลย เพราะการที่เราจะทำการใหญ่ เราต้องศึกษาให้ถี่ถ้วนในสิ่งที่จะทำ
แม่ค้าผู้จะออกไปลงทุนทำการค้า - ก็ต้องศึกษาเส้นทางการค้าขายนั้นให้ดี ให้เข้าใจ
และยังต้องมีการล้มลุกคลุกคลาน ผิดพลาด ประสบการณ์จะได้มาจากสิ่งผิดพลาด
*ความสำเร็จ*.. จะได้มาจากการเรียนรู้ในสิ่งผิดพลาดนั้น...
... จนวันหนึ่งแม่ค้าจะเก่งกับการค้าขาย ชำนาญเป็นอย่างดี
ชีวิตของลูกก็เหมือนกัน สิ่งต่างๆทั้งหลายที่ผ่านเข้ามาให้เรียนรู้ ก็เป็นเพราะว่าลูกนั้นต้องเรียนไป ผิดหรือถูกก็คือสิ่งที่จะต้องเก็บมาเป็นประสบการณ์ เพราะลูกนั้นจะต้องบังเกิดขึ้น เป็นผู้สืบทอดธรรม -ในยุคของกึ่งศาสนานี้
ธรรมใดที่ถูกต้อง เป็นราชาแห่งธรรม
ธรรมใดที่ผิด หรือไม่ถูกต้อง - ลูกต้องเรียนรู้อย่างถี่ถ้วน // ต้องเข้าใจเป็นอย่างดี
…ลูกจึงจะสามารถ ทำหน้าที่ของตนได้
พระยาธรรมเอ๋ย.. การเรียนรู้จักทางโลก // การเรียนรู้จักทางธรรม.. ก็ไม่ค่อยจะแตกต่างอะไรกัน..
การที่จะจบเป็นดอกเตอร์ในทางโลก.. ก็ต้องศึกษาให้จบ
ศึกษาจบแล้ว ก็ยังต้องศึกษากับประสบการณ์อีก
-- จึงจะจบ / จึงจะเก่ง ทำหน้าของตนได้อย่างสมบูรณ์ --
ชีวิตของลูกนั้น ต้องเรียนรู้ให้จบเป็นดอกเตอร์ เป็นผู้ที่จบในทางธรรม -- ลูกก็เลยจำเป็นที่จะต้อง..
/ ศึกษาโลก และจักรวาล
/ ศึกษา การเวียนว่ายตายเกิด
/ ศึกษา สิ่งต่างๆทั้งหลายที่ทำให้เกิด / ที่ทำให้มีอยู่ / ที่ทำให้ดับไปอย่างถี่ถ้วน
- ต้องเรียนรู้ กับเชื้อต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาทุกอย่าง
- ต้องรู้ว่า โง่เป็นเช่นไร
- ต้องรู้ว่า ฉลาดเป็นแบบไหน
- ต้องรู้ทั้งสิ่งที่อยู่เปลือกนอก และอยู่เปลือกใน
- ต้องรู้สิ่งที่มีปัญญา และสิ่งที่อยู่เหนือปัญญา
- ต้องรู้จักธรรมะ รู้จักสิ่งที่เหนือธรรมะ
- ต้องเข้าใจ ในสรรพสิ่งทั้งหลายในจักรวาลนี้
... ลูกจึงจะสามารถเป็นผู้ชนะ -- ดับการเกิดของตน และทุกคนได้.. ลูกเอ๋ย
จงมุ่งมั่นตั้งใจเถิด สิ่งที่ทำ อยู่แล้วก็ถือว่าทำได้เรื่อยๆอยู่
ไม่ได้แย่อะไร / ไม่ได้ดีอะไร...
ถ้าเป็นคนที่เดินทาง ก็ถือว่ากำลังเดินทางไปเรื่อยๆอยู่
- ไม่ได้ถอยหลัง หรือไม่ได้เดินผิด
- ไม่ได้เร่งจนเกินไป
... ก็ถือว่ายังใช้ได้อยู่
จงทำต่อไปเถิดลูก.. แล้วลูกก็จะเข้าใจเอง ในทุกจุดที่ลูกไปถึง
-- ประพฤติตนให้ดี กระทำตนให้ดี --
พระยาธรรมเอ๋ย.. จงทำความเข้าใจกับทุกสิ่ง ที่เธอนั้นเป็นอยู่
โง่ ก็เข้าใจความโง่ - จงตรึกตรองหาความโง่ให้เจอ.. ว่ามีอะไรอยู่ในความโง่
ฉลาดแล้ว - ก็จงตรึกตรองให้ดี หาดูให้เจอ.. ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในความฉลาด
.. แล้ววันหนึ่งลูกก็จะจบในทางธรรม
-- เมื่อจบแล้ว ลูกก็จะชี้ทางแก่ผู้อื่นโดยไม่หลงทาง --
... ประตูแห่งนิพพานจึงจะมีคนเข้ามาได้มากที่สุด ++
จงประพฤติตนเช่นนี้เถิด - แล้วลูกก็จะเจอกับคำตอบ
พระยาธรรมเอ๋ย.. ทุกย่างก้าวของชีวิตเธอนั้น จะมีสิ่งต่างๆ มากมายผ่านเข้ามา
ในช่วงเวลา 2-3 ปีนี้ จงตั้งใจศึกษาในสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นเถิด.. แล้วลูกจะพบกับคำตอบ
วันหนึ่ง ถ้าลูกเจอกับปัญหามากมาย -- คำตอบก็จะมีอยู่ในในลูก
ลูกจะเป็นแก้วสารพัดนึก ที่มีพลังอำนาจสารพัดอย่าง ที่จะตอบโจทย์ให้แก่สรรพสิ่งในจักรวาล วัฏสงสารนี้ได้
... ลูกจึงจะเป็นผู้รู้แจ้งได้ / เป็นผู้นำทางบุคคลผู้อื่น / ดวงจิตทั้งหลาย..ที่มีความตั้งใจดับการเกิดได้ ++
จงตั้งใจเถิด …
+ +
พระยาธรรม :: เพราะเหตุใดหรือเจ้าคะ ทำลูกจึงต้องเจ็บป่วยในร่างกายจังเลย .. ขอพระองค์เมตตาด้วยเจ้าค่ะ
พระยาธรรมเอย.. การเจ็บป่วยนั้นเป็นธรรมดา ของดวงจิตที่ยังอยู่ในวัฏสงสาร
ลูกเอ๋ย.. เจ็บก็ช่างมันเถิด เราก็แค่เรียนรู้ในความเจ็บนั้น อยู่ในที่ไหนๆ ก็ต้องเจ็บทั้งนั้นแหละลูก
.. เจ็บก็รู้ว่าเจ็บ..
จงเรียนรู้กับการเจ็บ - แล้วลูกนั้นก็จะได้เข้าใจในวิชานี้ไงลูก..
ต่อไป.. ลูกจะได้สอนคนอื่นได้ ว่าการมีร่างกายที่เจ็บป่วย เราต้องเอาชนะมันอย่างไร
เจ็บก็ช่างมันเถิดลูก..
จงตั้งใจทำหน้าที่ของตนอย่างไม่บกพร่อง ก็พอ...
พระยาธรรมเอ๋ย.. จงฟังเถิดลูก การเจ็บป่วยนั้นสอนเราได้เยอะแยะมากมายเลยทีเดียว - สอนให้เรารู้ว่า..
// การมีร่างกายนี้ ช่างทุกข์ทรมาน เหนื่อยยิ่งนัก
// การมีร่างกายนี้ ทำให้เราต้องเจอกับความทุกข์ทรมาน
// การที่เรานี้ไม่มีร่างกาย จะทำให้เราเบา และสบายมากยิ่งนัก รวมถึงยังสร้างความอดทนให้แก่เรา
... ถึงแม้จะเจ็บปวดทุกข์ทรมานเท่าไหร่ -- เราก็จะอดทน ยิ่งเจ็บเท่าไหร่ก็ยิ่งทนได้ ++
ลูกเอ๋ย.. การที่เราเจ็บป่วยนั้น...
- ให้สติ ให้ปัญญา
- ให้ทุกข์ ให้เรามองเห็นทางออกจากทุกข์
- ให้กำลังความเข็มแข็ง
- ให้รู้ว่ามี แล้วเป็นเช่นไร
... เพื่อเราจะได้ดับกายนี้ไงลูก จะได้ไม่ต้องมีอีก...
บุคคลผู้ที่ยังเห็นว่าร่างกายนี้ ไม่เห็นเป็นทุกข์อะไร.. ดีงาม ปรารถนาครองกายนี้อยู่
บุคคลผู้นั้น ก็เหมือนคนที่ไม่รู้ว่าตนนั้น.. กำลังทุกข์ทรมานเจ็บป่วยอยู่
บุคคลผู้นั้น ก็เหมือนคนที่ไม่รู้ว่าตนเจอกับอะไรอยู่
ลูกเอ๋ย..
บุคคลที่รู้แล้วว่า.. การครอบครองกายนี้เป็นทุกข์ยิ่งนัก
บุคคลผู้นั้นแล.. จึงจะรู้ว่าตนต้องสละทิ้งลงเสีย
-- การเป็นทุกข์ในร่างกาย ก็จะทำให้ลูกได้อะไร หลายๆอย่าง --
จงพิจารณาให้เห็นเถิด ว่าการเจ็บป่วยนั้นให้อะไรกับลูก..
ปวดหัว - ก็จะได้รู้ว่าเป็นเช่นไร
ตามองไม่เห็น - ก็จะได้รู้ไงลูก.. ว่าการมองไม่เห็นเป็นเช่นไร
บอดข้างนอกเป็นเช่นไร - บอดข้างในเป็นเช่นไร
ทุกข์กายเป็นเช่นไร - ทุกข์ใจ เป็นเช่นไร
วิชาของลูกที่ต้องเรียนรู้ ก็คือ ต้องเรียนรู้จากกายและจิตใจนี้แหละลูก // เรียนรู้จากความทุกข์กายทุกข์ใจ
ศึกษาให้เข้าใจอย่างถี่ถ้วน
… แล้ววันหนึ่งจะได้พบกับความสำเร็จในการช่วยเหลือดวงจิตต่างๆทั้งหลาย ให้พ้นทุกข์ได้.. ลูกเอ๋ย
-- การเจ็บไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ก็ดีแล้วไงลูก จะได้ระลึกนึกถึงความตาย ++
พระยาธรรมเอ๋ย.. จงทำไปเถิด พิจารณาไปเรื่อยๆ อยู่กับความจริงของปัจจุบันอย่างรู้ตื่น นั่นแหละดีที่สุดแล้ว
เรานั้นเฝ้าดูเจ้าอยู่ตลอดเวลา ทุกความคิด ทุกอิริยาบถ ทุกการกระทำ
-- จงเดินต่อเถิดลูก อย่าท้อใจเลย - ประพฤติเช่นนั้นแล ถือว่าถูกต้องแล้วในการเรียนรู้ --
+ +
พระยาธรรม.. ถ้าหากว่าเรายังรู้สึกว่าสิ่งนั้นไม่ดี สิ่งนี้ไม่ดีในเรา เป็นเพราะอะไร และเราต้องแก้ไขแบบไหนเจ้าคะ ?
พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลที่รู้ว่าตัวไม่ดีนั่นแหละดีแล้ว จะได้แก้ไขไงลูก..
และตอนแก้ไขก็จะได้รู้ไง ว่าแก้ไขเช่นไร
- รีบเร่งเปลี่ยนแปลงเกินไป เจอกับอะไร
- ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตน เจอกับอะไร
- ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เป็นแบบไหน
... ก็จะได้รู้ไงลูก
ดีแล้วที่หมั่นตรึกตรองตนเอง ทบทวนดูตนอยู่เสมอ
จงเดินทางต่อเถิด…
สาธุ เจ้าค่ะ
% %
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: สิงหาคม 01, 2016, 02:05:32 am โดย thanapanyo »
บันทึกการเข้า
